استونی کشوری با جاذبه های گردشگری عجیب

استونی کشوری در منطقه بالتیک در شمال اروپا است. این کشور از غرب به دریای بالتیک و از شمال به خلیج فنلاند می‌رسد و مرز شرقی آن با روسیه و مرز جنوبی آن با لتونی مشترک است.

جمعیت آن ۱٬۳۱۵٬۹۴۴ نفر و پایتخت آن تالین است. واحد پول این کشور یورو و تنها زبان رسمی این کشور استونیایی بسیار به زبان فنلاندی نزدیک است.

این زبان برخلاف اکثریت زبان‌های قاره اروپا که از ریشه هندواروپایی هستند جزو زبان‌های خانواده اورالی است. استونی از کم‌جمعیت‌ترین کشورهای اتحادیه اروپا است.

زندان زیرآبی استونی

در شهر نزدیکی شهر کوچک Rummu در شمال استونی، زندانی وجود دارد که اکنون متروکه شده و به زیر آب فرو رفته است.

این زندان در چهل کیلومتری غرب تالین (Tallinn) پایتخت و بزرگترین شهر استونی واقع است. زندان مزبور در واقع یک معدن سنگ آهک و یک اردوگاه کار اجباری بوده که در ژانویه سال ۱۹۳۸ افتتاح شد. زندانی ها به بیگاری در این معدن مجبور بوده اند.

در سال ۱۹۹۱ و با فروپاشی اتحادیه جماهیر شوروی، استونی استقلال خود را به دست آورد و کار محکومان در این معدن به پایان رسید.

اکنون و با گذشت سال ها، جمع شدن آب در این زندان متروکه، آن را به یک دریاچه تبدیل کرده است. این مکان که روزگاری حدود هزار زندانی را در خود جای داده بود اکنون به زیر آب رفته و مردم در آن به شنا و غواصی می پردازند.

پاک ترین هوای دنیا

با شگفتی تمام، پاک‌ترین هوای دنیا نه یک کشور جزیره‌ای و دور افتاده، بلکه کشوری در اروپاست. استونی کشوری کوهستانی، در کنار دریای فنلاند است که به دلیل شرایط جغرافیایی ویژه، پاک‌ترین هوای دنیا را دارد. متوسط میزان آلاینده‌های هوا در استونی حدود ۱۱ PM10 ug/m3 است؛ یعنی کمتر از یک دهم میزان آلاینده‌ها در ایران!

فرهنگ

در سال ۲۰۱۰، تعداد ۲۴۵ موزه در استونی وجود داشت که به‌طور جمعی بیش از ۱۰ میلیون شیء در آن‌ها به نمایش درآمده‌است.

فرهنگستان هنر استونی ارائه آموزش عالی در هنر، طراحی، معماری، رسانه، تاریخ هنر و آموزش مرمت آثار را برعهده دارد. رویکرد فرهنگسرای ویلیاندی (Viljandi) دانشگاه تارتو همگانی کردن فرهنگ بومی از طریق ارائه برنامه‌های درسی در رشته‌های ساختمان‌سازی بومی، آهنگری بومی، طراحی پارچه و لباس بومی، صنایع دستی سنتی و موسیقی سنتی است.

هستهٔ اولیهٔ شعر معاصر استونی با آرمان‌گرایی استقلال‌طلبانهٔ آن، موجب پدید آمدن گروهی از شاعرانی شد که کارشان را از ۱۹۰۵ آغاز کردند و با نام «استونی‌های جوان» شهرت دارند.

پس از استقلال جمهوری استونی از امپراطوری تزاری روس و قرن‌ها سلطه فئودالی آلمانی‌ها، شعر «ماری اوندر» به عنوان الگوی سنتی شعر استونی شناخته شد و نام او را به عنوان نامزد جایزهٔ ادبی نوبل مطرح کرد.

در دهه ۱۹۳۰ نسل سوم شاعران استونی قدم به عرصهٔ وجود گذاشتند، که از آن میان می‌توان به شاعرانی چون: «بتّی الور»، «اوکو ماسینگ» و «برنارد کانگرو» اشاره کرد؛ که از میان آنان «بتّی الور»، پس از درگذشت «ماری اوندر» عنوان شاعر ملی استونی را به دست آورد.

حرکت جدید شعر معاصر استونی که از دههٔ پنجاه به بعد رو به رشد نهاده بود، در دهه‌های بعد نیز به حرکت خود ادامه داد و در حال حاضر نیز به رشد خود ادامه می‌دهد.

سرود ملی

میهن من، خوشی من، خرّمی من