غار قاتل ترسناک ترین غار ایران

در این پست قصد داریم به وحشت انگیزترین غار ایران بپردازیم که غار پرآو یا پر آب نام دارد و به غار قاتل معروف است. این جاذبه‌ی طبیعی در روستای چالابه‌ی استان کرمانشاه قرار دارد. عبور کردن از این غار بسیار سخت است و حتی به غارنوردان هم توصیه نمی‌شود به اینجا بروند. گفته می‌شود چند غارنورد ایرانی در این غار قاتل جان خود را از دست داده اند و عجیب‌تر این که حتی جسد آن‌ها هم پیدا نشده است! در ادامه با ما همراه باشید تا ترسناک ترین غار ایران را بیشتر بشناسید.

در ۱۲ کیلومتری شمال شرق کرمانشاه ، کوه پرآو با ارتفاع ۳۳۵۷ متر از سطح دریا به عنوان یکی از بلندترین قله های استان در کنار روستای چالآبه به چشم می خورد . زیباییهایش به قدری است که چشم ها را به خود خیره می کند . شاید تصور وجود یکی از رمزآلود ترین مکان های ایران در این طبیعت زیبا کمی مشکل باشد اما در ارتفاع ۳۰۵۰ متری این کوه ، عمیق ترین و صعب العبورترین غار ایران قرار دارد که در سال ۱۳۸۸ به عنوان دومین اثر طبیعی ملی کرمانشاه توسط سازمان حفاظت محیط زیست ایران به ثبت رسیده و در ۲۰ بهمن ۱۳۸۹ توسط سازمان میراث فرهنگی با شماره ۹۸ در فهرست میراث طبیعی ایران قرار گرفته است.

پرآو غاری است به طول ۱۴۵۴ متر و عمق ۷۵۲ متر که در میان کوه طاق بستان و کوه بیستون و در جنوب منطقه‌ای به نام میدان پرآو وجود دارد. این غار با قله شیخ علیخان یا قله پرآو تنها ۳۰۰ متر فاصله دارد. تعداد ۲۶ حلقه چاه در این غار وجود دارد و عمیق‌ترین آنها، چاه شماره ۱۶ با عمق ۴۲ متر است.

این غار منحصر به فرد در بیش از ۴۰ سال پیش ( ۱۹۷۱ میلادی ) ، با عنوان بزرگ‌ترین غار عمودی دنیا شناخته می شده است و به همین دلیل لقب اورست غارهای جهان را به آن نسبت داده اند . اما پس از آن با گذشت زمان و انجام اکتشافات بیشتر در میان غار های سراسر جهان ، رتبه غار پرآو به ۲۲۱ تنزل پیدا کرده و غار های عمیق تری در فهرست جهانی به ثبت رسیده اند . اما این غار رمزآلود کشورمان هنوز به دلیل وجود دهانه اش در ارتفاع ۳۰۰۰ متری از سطح دریا ، بالاترین سطح را در جهان به خود اختصاص داده است .

می توان گفت که غارنوردان دشوارترین پیمایش خود را در غار پرآو با درجه سختی «۵ دی» تجربه می کنند . دهانه ورودی غار به گونه ای است که باید به حالت پا مرغی به آن وارد شد .به دلیل وجود یخچال های طبیعی و ارتفاع بالای این غار، برودت هوا در آن غارنوردان را آزار می دهد . در هیچ جای غار دمایی بالاتر از ۳-۱ دجه سانتی گراد ثبت نشده است .

بدنه و دیوار سنگی خشن و متخلخل غار ، شاید نمودی از خشم طبیعت است که در این مکان خودنمایی می کند .همین ویژگی بدنه و دیوارها باعث می‌شود که لباس غارنوردان در حین پیمایش پاره شود و آب سرد و سرما به لباس‌ها و سطح بدن نفوذ کند که بر دشواری‌های پیمایش می افزاید. عبور از سوراخ‌های تنگ غار که آبی با دمای نزدیک صفر درجه در کنار آنها جریان دارد ، سختی پیمایش را چندین برابر می کند . پیمایش سینه خیز در این غار کاملا عادی به نظر می رسد و تنگ گل خیز اولین محل پیمایش سینه خیز به شمار می آید .

گذرگاه های تنگ و خرچنگ رو ها ، ریزشی بودن برخی از قسمت های غار ، تراورس های خطرناک و چاه های عمیق ، پرآو را در دنیا به غاری صعب العبور و سخت مشهور کرده است ،حتی پنج غارنورد ایرانی جان خود را در این غار از دست داده اند و اجساد برخی از آن ها هیچوقت به بیرون از غار منتقل نشده است .

بیش از ۴۰ سال پیش گروهی از مهندسين و زمين شناسان انگليسی در حین عملیات نقشه برداری و تحقیقات در ارتفاعات زاگرس متوجه دهانه یک غار شدند و با توجه به تجربیات خود در باره بافت زمین شناسی منطقه احتمال وجود غاری عظيم را در محل می دهند. آنها بعدها حاصل اطلاعات و پژوهش های خود را در کتاب جويبارهای زاگرس برای همگان آشکار می كنند . احتمال وجود غاری عظیم در رشته کوه زاگرس آن قدر جذاب به نظر رسید که انجمن غارشناسی انگلستان در دوم شهریورماه سال ۱۳۵۰ ، يازده نفره از زبده ترین غارنوردان خود را به سرپرستی جان ميدلتون وارد كرمانشاه کند تا به عملیات اکتشاف دست بزنند.

در سی ام شهريور ماه ، غارنوردان انگلیسی عمليات اصلی اكتشاف غار پرآو را آغاز می كنند . آنان با چند روز فعاليت سخت و مشاهده پدیده های شگفت انگیز ، به انتهای چاه ۲۶ و عمق ۷۵۱ متری غار می رسند و به حوضچه ای گلی به طول ۵۰ متر می رسند . آنها به دلیل اینکه تصور می کردند برای ادامه پیمایش غار به تجهیزات بیشتری نیاز دارند ، عملیات را متوقف می کنند تا ادامه فعاليت به سال بعد موكول شود . آنها در بازگشت به وطن خود عنوان نخستين كاشفان غار پرآو را به خود اختصاص می دهند.

برای دومین بار در سی ام مرداد ماه سال ۱۳۵۱ غارنوردان انگلیسی به کرمانشاه وارد می شوند .این گروه به سرپرستی ديويد جادسون و با حمایت انجمن سلطنتی جغرافی و گروه غارشناسان انگلستان تصمیم می گیرند به اعماق غار نفوذ کنند و رکورد قبلی را بشکنند. آنها تنها موفق به تکمیل تحقیقات قبلی می شوند و نمی توانند به عمق بیشتری دست پیدا کنند . عملیات آنها در حوضـــــــچه ی انتهايی چاه ۲۶ به پایان می رسد. این غار، یک اصطلاح ماندنی در غارنوردی آنها به جای گذاشت و اگر یک غار بزرگ،که تصور عمق بیشتری از آن دارند ، ناگهان به آخر خود برسد، می‌گویند:”پرآوئی شد” ( Ghar Paraued)

در مجموع از آن چه که پس از سفرهای اکتشافی به این غار رازآلود باقی ماند، برای تشکیل بنیاد غار پرآو در سال ۱۳۵۲ استفاده شد. در طی دو سفر اکتشافی انگلیسی ها، گروه غارنوردان از ۲۲ میخ کوبی برای فرود به عمق ۷۵۱ متر و تا حوضچه گلی آب استفاده کرد.

پس از گذشت چند سال شهرت غار پرآو در میان غارنوردان به حدی رسید که لهستانی ها هم تصمیم گرفتن از غافله عقب نمانند و در سال ۱۳۵۴ تصمیم به پیمایش غار گرفتند . البته این عملیات حاصلی بیش از دو عملیات قبل نداشت و تنها افتخار گروه لهستانی پیمایش ۱ متر بیش تر از رکورد قبلی بود . این عملیات تنها به عنوان یک سلاح تبلیغاتی کاربرد داشت و رسیدن به حوضچه آخر آن و دیدن پرچم باقی مانده از انگلیسی ها در سال ۱۳۵۱ تائید دوباره ی این مطلب بود که غار به راستی در همین حوضچه تمام می شود.

در سال ۱۳۸۴، یوری اودوکیموف در راًس یک گروه کوچک از روسیه، از غار پرآو دیدن کردند و به عمق ۴۰۰ متری رسیدند ولی دیگر ادامه ندادند . آنها در سال بعد به غار بازگشتند اما به علت بدی هوا باز هم از پیمایش بازماندند.

آوازه رفت و آمد انگلیسی ها در کرمانشاه تا سالها ورد زبان ها بود تا اینکه در سال ۱۳۶۸ غارنوردان کانون کوهنوردی کرمانشاه تلاش خود را برای پیمایش غار به کار گرفتند اما به دلیل بارش باران و سرازیر شدن آب در غار از ادامه فعالیت بازماندند.نزدیک به دو دهه ، شکست هایی از این دست ادامه داشت تا اینکه در مهرماه سال ۱۳۷۰ طلسم ۱۸ ساله برای ایرانیان شکسته شد و حشمت حيدريان ، بهمن مشتكوب و منوچهر دهشت از اعضای كانون كوهــنوردان كرمانشاه موفق شدند به عنوان اولين فاتحان ايرانی غار پرآو تا انتهای غار و حوضچه را پیمایش کنند.

پس از این پیمایش موفق ، دیگر غارنوردان نیز برای رسیدن به انتهای غار برانگیخته شدند . پیمایش های بعدی باعث کشف راه های جدید در غار شد و حتی یک راه ورودی جدید به غار پرآو کشف گردید . غارنوردان تلاش کردند تا با بالا رفتن از دیواره کنار حوضچه راهی جدید به بالای حوضچه پیدا کنند اما نتیجه ای حاصل نشد. درسال ۱۳۷۲ تیم دونفره متشکل از محمدنوری و قدیر یزدانی دراقدامی شگفت انگیز اقدام به پیمایش سبکبار بدون لوجستیک و کاملا آلپی با حدود ۴۰۰ کیلو بار در ۱۳ روز غار را پیمایش کردند و به سلامت از دهانه غار خارج شدند.

درسال ۱۳۷۳ یک گروه چهارنفره سه کل کرمانشاه با استفاده از طناب های داخل غار به حوضچه انتهایی رفته و مراجعت کردند . پیمایش آنها ۳ روز به طول انجامید و موفق شدند نام خود را به عنوان سومین تیم پیمایش کننده ثبت کنند .

چهارمین تیم ایرانی را تیمی از غارنوردان خراسانی تشکیل می دادند که درسال ۱۳۷۴ سه نفر از آنها موفق شدند طی ۵۶ ساعت غار را پیمایش کرده و باز گردند و رکورد کمترین زمان پیمایش را به گروه آزادگان مشهد اختصاص دهند. آنها اولین تصاویر ویدوئویی را از چاه و قسمتهای انتهایی غار ثبت کردند .

در سال ۱۳۸۳، یک تیم غارنورد، از کلوپ کوهنوردی کرمانشاه، به انتهای غار رفته و برای اندازه گیری عمق حوضچه یک غواص به داخل آن فرستادند. عمق حوضچه ۳ متر و انتهای آن کاملا بسته بود .

در سال های اخیر نیز سفر به اعماق رازآلود این غار ادامه دارد ، سالانه بین ۲ تا ۹سفر به غار پرآو وارد شده است. تعداد زیادی از افراد با استفاده از اصول اولیه ی اس-آر-تی به انتهای غار رسیده اند.برخی به یک بار اکتفا نکرده و حس کنجکاویشان آنها را دوباره به داخل غار کشیده است . یوسف سورنی نیا عضو گروه کوهنوردی کرمانشاه ۳۲ سفر به داخل پرآو کرده که ۹ بار آن تا انتهای غار بوده است.

سختی پیمایش غار به حدی است که زباله های حاصل از پیمایش از سال ۱۳۵۰ در آن مدفون شده بوده و امکان خروج زباله ها وجود نداشت تا اینکه عده ای غارنورد بالاخره توانستند بدون تلفات جانی ، زباله ها را از غار خارج کنند.

اولين حادثه جدی در پيمايش غار پرآو برای محقق و غار شناس معروف كشورمان چنگيز شيخلی رخ داد . وی در سال ۱۳۵۳ هنگام بيرون آمدن از چاه سوم به عمق ۳۷ متر که نامش اروئیکا است ، سقوط كرده و تا زمان رسيدن گروه امداد ، به مدت ۲۰ ساعت در حالت معلق باقی ماند.

اولین جان باخته سعید امینی ثانی بود که در سال ۱۳۷۵ پس از یک بار پیمایش موفق درسال ۱۳۷۴ همراه تیم آزادگان مشهد، به منظور تهیه مستندی به نام پلکانی به سوی تاریکی برای صدا و سیمای مرکز خراسان وارد غار شد . جالب اینجاست که او نیز مانند چنگیز شیخلی درحین صعود از چاه سوم دچار حادثه شده و پس از سقوط ، جان خود را از دست داده است.

شاید دلخراش ترین حادثه مربوط به سال ۱۳۸۱ باشد. كاظم فريديان ( سرپرست ) ، امير احمدی ، علی رحيمی ، ليلا اسفندياری ، ويكتوريا كيانی راد و رحيم دانايی از باشگاه کوهنوردی دماوند و یوسف سوری نیا از گروه سه کل کرمانشاه تصمیم به پیمایش غار می گیرند. آنها به دو گروه ۳ و ۴ نفره تقسيم می شوند. در روز ۱۴ مهر گروه اول متشکل از فريديان ، دانايی ، اسفندياری و سوری نيا وارد غار می شوند و صبح روز بعد به پايين چاه ۲۶ و انتهای غار رسيده و بلافاصله بازگشت خود را آغاز می كنند . در همين روز ، گروه دوم نيز وارد غار شده و در بعدازظهر آن روز در بالای چاه ۱۶ با گروه اول كه در حال بازگشت بودند روبرو می شوند و علی رغم وجود خطرات به راه خود ادامه می دهند.

اميراحمدی ، ويكتوريا كيانی راد و علی رحيمی با ادامه پیمایش ، انگيزه های بيشتری را برای رسيدن به انتهای غار پیدا می کنند و در صبح روز بعد انتهای غار پرآو موفقیت خود را جشن می گيرند .اما به هنگام بازگشت ، دچار حوادثی می شوند که ویکتوریا کیانی راد با سقوط در چاه ۱۸ و امیر احمدی در کنار چاه ۱۸ جان خود را از دست می دهند.متاسفانه اجساد آنها را نتوانستند از غار بیرون بیاورند و در جان‌پناه چاه شماره هجدهم در حفره‌ای گذاشته و درب آنرا مسدود کردند.

خلیل عبد نکویی کوهنورد و عکاس باسابقه همدانی که در کارنامه او صعود به قله موستاق آتا، لنین، کورژنوسکایا، آرارات و هفت هزارمتری اورست وجود دارد در سال ۱۳۸۷ در زیر چاه ۱۱ جان خود را از دست داد.

پدرام بوچانی از اعضای یک گروه مستقل کوهنوردی از شهرستان دالاهو که در هنگام فرود از چاه شماره ۸، با پاره شدن طناب به پایین سقوط کرده و در شهریور ۱۳۸۹ دار فانی را وداع گفت.

نام این غار پَرآو یا غار پَرو است که در زبان محلی به معنای پرآب به کار می رود. به نظر می رسد این نامگذاری چندان هم بی ربط نیست . در طول مسیر پیمایش این غار ، آب عنصری فراوان و حاصل ذوب شدن یخچال‌های زیرزمینی درون غار می باشد. همانند سایر مکان ها که فلسفه ای برای نام خود دارند احتمالا این مکان هم به دلیل وجود آب فراوان و به ویژه حوضچه آب با عمق ۳ متر در انتهای آن به این نام خوانده می شود. .

اگر از آن دسته کوهنوردان خبره هستید که قصد دارد وارد این غار صعب العبور شود ، فصل بهار و تابستان را به شما پیشنهاد می کنیم . زیرا برودت هوا در این فصل ها کمتر است . پاییز و زمستان را صرف تماشا کردن زیبایی های کرمانشاه کنید . این دو فصل برای پیمایش غار اصلا مناسب نیستند.

آدرس: استان کرمانشاه، ۱۲ کیلومتری شمال شرق شهر کرمانشاه، میدان جنوبی قله پراو