راهنمای گردشگری راهنمای گردشگری و سفر
ورزشگاه سن سیرو در شهر زیبای میلان می باشد.
که در این بخش از رسانه گردشگری قصد دارین این ورزشگاه زیبا را به شما گردشگر عزیز معرفی کنیم.
سن سیرو یا Stadio Giuseppe Meazza
ورزشگاه سن سیرو یا جوزپه مه آتزا ورزشگاه تیم‌های آث میلان و اینتر میلان است.
تاریخچه ورزشگاه
ورزشگاه سن سیرو شهر میلان، بزرگترین ورزشگاه کشور ایتالیا و یکی از بزرگترین ورزشگاه‌های اروپاست.
در سال ۱۹۲۶ میلادی کار ساخت ورزشگاه آغاز و ساخت آن یک سال به طول انجامید.
گنجایش ابتدایی این ورزشگاه ۵۰ هزار نفر بود.
تیم‌های آث میلان و اینتر میلان از همان ابتدا اجاره‌نشین این ورزشگاه بودند و بازی‌های خود را در آنجا برگزار می‌کردند.
در سال ۱۹۸۹ این ورزشگاه برای نوسازی مدت کوتاهی تعطیل شد و پس از بازگشایی ظرفیت آن به حدود ۷۵هزار نفر رسید.
بیشتر بازی‌های تیم ملی ایتالیا در همین ورزشگاه برگزار می‌شود. یوفا به تمامی ورزشگاه‌های اروپا بر اساس کیفیت آن‌ها امتیاز می‌دهد.
ورزشگاه سن سیرو نمره ۵ از ۵ را دریافت کرده بود که پس از بازنگری در سیستم امتیاز دهی یوفا، لغو گردید.
پیرو پیرلی
ورزشگاه سن سیرو هدیه‌ای از طرف پیرو پیرلی، رئیس میلان از سال ۱۹۰۹ تا سال ۱۹۲۹، به باشگاه خودش یعنی میلان بود.
سن سیرو تنها در مدت ۱۳ ماه و ۱۵ روز با کار مداوم و تلاش ۱۲۰ کارگر ساختمانی بنا شد.
هزینه ساخت این ورزشگاه در آن زمان حدود ۵ میلیون لیره بود که با معادل‌سازی به زمان حال، مبلغی حدود ۳ و نیم میلیون دلار تخمین زده می‌شود.
طرح سن سیرو توسط اولیسه استاکینی بر روی نقشه پیاده شد،
و آلبرتو کوگینی، مهندس مشهور ایتالیایی که در معماری طرح‌های بزرگی در ایتالیا از جمله «ایستگاه مرکزی میلان» نظارت داشت،
مسئولیت معماری سن سیرو را برعهده گرفت.
افتتاح ورزشگاه
سن سیرو برمبنای معماری ورزشگاه‌های انگلیسی طراحی شده بود،
فقط برای روح فوتبالی، و متشکل از ۴ جایگاه که در مجموع ۳۵۰۰۰ تماشاچی را در خود جای می‌داد.
سن سیرو در ۱۹ سپتمبر ۱۹۲۶ و در حالی که ورزشگاه مملو از تماشاچی شاهد شکست میلان در برابر اینتـر بودند، افتتاح شد.
اولین بازی لیگ در این ورزشگاه نیز با شکست میلان در برابر سمپیردارنزه به انجام رسید،
در حالی که اولین بازی بین‌المللی در این ورزشگاه، در تاریخ ۲۰ فوریه ۱۹۲۷ و با تساوی ایتالیا برابر چک اسلواکی به پایان رسید.
تا پایان سال ۱۹۴۹ سن سیرو جزو اموال خصوصی باشگاه میلان محسوب می‌شد.
در آن زمان‌ها اینتـر بازی‌های خانگی خود را در آرنا که در مرکز شهر میلان قرار داشت، برگزار می‌کرد.
این تئاتر فوتبال از آن زمان تاکنون تحت چندین بازسازی بزرگ قرار گرفته‌است تا به شکل امروز خود درآمده است.
اعداد و ارقام در رابطه با ورزشگاه
برای تکمیل ساخت سن سیرو، ۱۰۰۰۰ کونتال سیمان، ۳۵۰۰ متر مربع ماسه، و ۱۵۰۰ کونتال آهن استفاده شده‌است.
همچنین از ۸۰ کیلوگرم گچ برای علامت‌گذاری ۱۰۵ متر از طول و ۶۸ متر از عرض زمین استفاده شده‌است.
فنس‌های محیطی در ابعاد ۲۰۴ در ۲۹۶ متر هستند که ۱۱۰۰ و ۱۲۰۰ تن وزن دارند.
سقف‌ها به ۲۵۶ چراغ‌های نورافکنی که قدرت روشنایی ۱۵۰۰ وات را دارند، مجهز شده‌اند.
برای ساخت قسمت‌های اصلی ساختار، دو جرثقیل بلند ۶۴ متری در محل ورزشگاه قرار گرفته‌اند.
در داخل ورزشگاه نیز، خروجی اضطراری و بالابر بخش سرویس‌ها با ظرفیت ۱۰۰۰ کیلوگرم نصب شده‌است.
سن سیرو در کنار زمین مسابقه اسب دوانی شهر و در فاصله ۶ کیلومتری مرکز شهر میلان بنا شده‌است.
فراتر از فوتبال نماد شهر میلان
ورزشگاه سن سیرو نمادی از شهر میلان است (مانند وضعیتی که اسکالا و دومو در شهر میلان دارند).
و نه تنها برای فوتبال، بلکه برای رخدادهای مهم دیگر نیز همواره مورد استفاده بوده‌است.
برای مثال، مسابقه بوکس بین دولیلو لویی و کالو ارتیس در تاریخ ۱ سپتمبر ۱۹۶۰، مسابقه‌ای برای عنوان جهانی والتر جونیور، در این ورزشگاه برگزار شد.
۵۰۰۴۳ نفر از نزدیک شاهد این رخداد بزرگ بودند و از این تعداد ۸۰۰۰ نفر در اطراف رینگ بوکس قرار گرفته بودند.
این رقابت با پیروزی طرف ایتالیایی به اتمام رسید و به همراه خود ۱۳۰ میلیون درآمدزایی کرد.
سن سیرو حتی پذیرای بسیاری از کنسرت‌ها نیز بوده‌است. باب مارلی در ۲۷ جون ۱۹۸۰ نمایش خود را در جایگاه شمالی به اجرا گذاشت.
در آن مراسم ۹۰۰۰۰ هزار نفر از شوی دیدنی این موزیسین جامائیکایی استقبال کردند.
برای بروس اسپرینگسین در سال ۱۹۸۵ نیز چنین استقبالی به عمل آمد.
جایگاه قرمز
جایگاه قرمز حتی پذیرای یک دیسکو از نوع محوطه باز نیر بود. اکنون در ضلع جنوبی، موزه‌ای بنا شده‌است
که در آن افتخارات میلان و اینتـر از طریق تمام افرادی که در این افتخارات نقش داشتند، به یادگار مانده‌است.
ورزشگاه در زمانی که در آن بازی ای برگزار نمی‌شود، می‌تواند پذیرای ۵۰ هزار ملاقات‌کننده باشد.
از اول ژوئیه سال ۲۰۰۰، سن سیرو به‌طور مشترک توسط دو تیم شهر میلان یعنی ای سی میلان و اینتـر میلان اداره می‌شود.
جوزپه مه آتزا
در سال ۱۹۷۲ جوزپه مه آتزا (برترین گلزن تاریخ باشگاه اینتر میلان) درگذشت.
در ۳ مارس ۱۹۸۰، این استادیوم به افتخار جوزپه مه آتزا (برنده دو جام جهانی ۱۹۳۴–۱۹۳۸) نامگذاری شد
که در دهه‌های ۲۰، ۳۰ و ۴۰ برای اینتر و میلان بازی می‌کرد.
به دلیل سابقه بیشتر این بازیکن در اینتر، نراتزوری‌ها معمولاً به جای سن سیرو که بیشتر مورد استفاده هواداران میلان است،
این ورزشگاه را جوزپه مه آتزا می‌نامند.
